To najbarwniejsze i jedno z najbardziej popularnych rękodzieł artystycznych. Polega na wykonywaniu kwiatów i wszelkiego rodzaju ozdób z kolorowej bibuły. Szczególnie jesień i zima była czasem kiedy bibułkarstwo „kwitło” .

Spotykano się w domach, czasami nawet całym pokoleniami by wspólnie się uczyć, czerpać inspiracje od siebie nawzajem i przekazywać przeróżne i czasem wymyślne wzory. Gotowe dzieła zdobiły wiosną feretrony (obustronnie malowane obrazy święte), ołtarze, palmy wielkanocne. W domach bibułkowe kwiatuszki można było zobaczyć we flakonach, przy obrazach, oknach, makatkach, w kapliczkach. Kwiaty z bibuły służyły także jako ozdoby weselne – wykonywano z nich bukiety dla panny młodej, przystrajano ubiory weselne i wianki. Wplatano je także do wieńców na Wszystkich Świętych.

Aby uchronić wyroby przed blaknięciem oraz utratą kształtu, moczono je w rozpuszczonym wosku – tak zachowywały swój pierwotny wygląd J Kobiety, które zajmowały się bibułkarstwem nazywane były kwiaciarkami i bibułkarkami (bo jakby inaczej).

Wielu z was pomyśli teraz: „przecież nikt już tego nie robi!” jednak możemy znaleźć wiele filmów, blogów, prezentujących dzieła internautów i uczących jak wykonywać dziesiątki gatunków kwiatów ze zwykłej bibuły – i to nie przez twórców ludowych, a hobbystów.

Można więc przyjąć, że bibułkarstwo samo w sobie nie zaniknęło i ma się dobrze, ale zmieniło nieco formę. Dzisiaj mniej stawia się na typowo tradycyjne wzory, a raczej na tworzenie jak najbardziej naturalnie wyglądających kwiatów, które mają być elementem ozdobnym w życiu codziennym lub być towarem na sprzedaż.

Sztuka ta jednak miała swój początek właśnie w wiejskim domu, gdzie każda Gospodyni chciała mieć – nawet zimą – trochę lata.